Soms komen dingen hard aan. Soms treft het overlijden van iemand, die je niet persoonlijk gekend hebt, toch heel hard binnen. Vandaag was zo’n dag. Gisterenavond laat kwam bij mij het nieuws binnen dat Steve Lemmens was overleden. Steve heeft gisteren zelf zijn leven beëindigd.
Door mijn professionele (10 jaar) en persoonlijke (meer dan 25 jaar) ervaring in de psychiatrie heb ik vaak te maken gehad met mensen die heel depressief zijn. Die psychotisch zijn, of heel erg in de war. Mensen die manisch zijn, of gewoon alles zijn kwijtgeraakt en daardoor verdomd eenzaam zijn. Ook heb ik zelf periodes gehad dat ik het leven niet meer zag zitten. En ja, ook ik heb ooit een poging gedaan om uit het leven te stappen.
Op het moment dat je zo diep zit, dan kun je niet meer om hulp vragen. Je keel zit dichtgeknepen, je hart is verstomd. Als je zo diep zit, ben je er van overtuigd dat het leven geen zin heeft. Als je zo diep zit, ben je er zeker van dat de hele wereld beter af is zonder jou. Je familie, vrienden, collega’s: je bent ze alleen maar tot last. Tuurlijk houden ze van je, dat weet je wel, maar hun leven is beter zonder jou.
Het is geen rationele beslissing. Je kiest niet om dood te gaan. Je kiest om niet meer te leven. Om de pijn te laten stoppen. De zielenpijn die niet te beschrijven is. De pijn die alles overheerst. Die vaak niet te zien is van de buitenkant, maar die je de hele dag met je meedraagt. Daarom stap je voor een trein, neem je teveel pillen of zoek je een andere uitweg.
Ik ken Steve niet. Ik heb hem helaas nooit persoonlijk mogen ontmoeten. Ik kan ook niet in zijn hoofd kijken hoe het voor hem gewerkt heeft. Waarom ik dit dan toch aan jullie vertel? Omdat ik zo ontzettend hoop dat het iets van duidelijkheid kan geven. Iets van begrip van de pijn die iemand heeft, van de (soms) ondraaglijke last die iemand met zich meedraagt.
Waarom ik dit hier deel? Omdat het nu een bekende snookerspeler treft, die binnen Vlaanderen, België, Nederland en zelfs in Engeland en Europa betreurd wordt. Maar morgen kan het je buurman of je collega zijn. Of je eigen familielid. Of een vage bekende. Als je het vermoeden hebt dat iemand met zo’n last loopt: maakt het bespreekbaar. Vraag of je iets kunt doen. Wijs de gedachtes die iemand heeft niet bij voorbaat af. Durf te luisteren naar de pijn en het verdriet. Durf er te zijn, want één schouder om op te leunen, kan net datgene zijn wat je nodig hebt.
Dat deed het bij mij ook. Voor mij is het levensreddend geweest. Hopelijk voor een ander ook.
Annet van Riel
PS: juist om deze redenen strijd ik zo hard voor de Socialrun en de stichting Samen Sterk zonder Stigma. Om dit soort zware onderwerpen bespreekbaar te maken. Omdat het mensenlevens kan redden.
Lees ook:Niet gezegd, of wel gezegd maar niet zo bedoeld
Lees ook:Documentaire Mark Selby online
Lees ook:Steve Davis stopt als Barry Hearn geen steun krijgt
Lees ook:“Snooker moet geen circus worden”
Lees ook:Robertson whitewasht Selby, Wenbo stormt top-16 binnen
Knap geschreven Annet en mijn medeleven voor de familie Lemmens.