Voorlopig de laatste “Hoe is het toch met…?”, maar gezien het succes van deze serie, komt hij in andere “nieuws-luwe” periodes zeker terug.
“De vriendin van…” maar zeker ook bekend door haar eigen indrukwekkende carrière in het Nederlandse damessnooker, met 4 NK-titels. Na haar verhuizing naar Amersfoort was het opeens stil rondom Karin. Hoogste tijd dus voor de vraag: Hoe is het toch met Karin van der Made?
Het vervolg op het interview met Rolf de Jong. Klik hier voor deel I.
Wat heeft je doen stoppen met het snookeren?
In 1999 slaagde ik voor mijn VWO-examen en heb er toen voor gekozen om me een jaar lang te gaan concentreren op snooker. Als ik er op terug kijk zie ik het meer als experiment dan dat ik er volledig voor ben gegaan. Ik wilde ervaren hoe het zou zijn om alleen maar met snooker bezig te zijn. Al vrij snel merkte ik dat ik er niet beter van ging spelen door elke dag te trainen. Ik ben het gaan combineren met een bijbaantje, maar ik vond het toch een vrij ‘saai’ leven. Mijn motivatie zakte in en dat ging ten koste van de scherpte tijdens de toernooien. Ik speelde beter als ik bijvoorbeeld een week niet gespeeld had, was dan gretiger en beter geconcentreerd. Bovendien denk ik dat ik een aantal jaren in Engeland had moeten gaan bivakkeren als ik het een ‘echte’ kans had willen geven. Naast het feit dat ik dat nooit heb gewild, was ik er simpelweg niet goed genoeg voor.
Wel denk ik dat ik er meer uit had kunnen halen met de kennis op technisch en vooral ook mentaal vlak die ik eigenlijk pas in de laatste zes jaar van mijn snooker carrière heb opgedaan. Het mentale aspect is onderbelicht gebleven in de beginjaren, terwijl ik nu denk dat dit het meest belangrijke is. Daarin onderscheiden de echte toppers zich van de rest. De breaks maken kunnen de meesten wel, alleen het maken van de breaks en het afmaken op het juiste moment onder grote druk is waar het om draait. →
Rolf de Jong was een opvallende verschijning in het Nederlandse snooker. In een oud interview met de BBC zei hij nooit te zullen stoppen. In 2007 heeft hij het NK nog gespeeld, waarna hij plotseling toch stopte met snookeren. Hoogste tijd dus voor de vraag: Hoe is het toch met Rolf de Jong?
Vertel, hoe is het met je?
Ik kan wel stellen dat het op allerlei vlakken prima met me gaat!
Nadat ik eind 2006 ben afgestudeerd aan de Technische Universiteit Eindhoven, ben ik gaan werken voor een detacheringsbureau in de industriële automatisering. Op dit moment ben ik nog steeds in dienst bij deze werkgever in een functie als ontwerper, voornamelijk op het gebied van industriële software-ontwikkeling (PLC/DCS-systemen voor de mensen die het iets zegt). De laatste vijf jaar heb ik vooral gewerkt aan ontwerp en realisatie van besturingssystemen voor sluizencomplexen en tunnel technische installaties. →
Alvast een klein teasertje voor de nieuwe “Hoe is het toch met…?, van morgen! Dit filmpje is één grote trip to memory lane, als je goed oplet zie je nog wat oude bekenden voorbij komen, zoals Mister Snooker himself: Henk Theunissen en Rob van Jaarsveld.
Toen ik begin deze eeuw begon met snookeren, was binnen het damessnooker Janice van Gastel een rijzende ster. Maar zo snel als haar opkomst was, zo plotseling was ze ook weer verdwenen. Bij het NK pool zag ik haar naam vorig jaar opeens weer voorbij komen. Hoogste tijd dus voor de vraag: Hoe is het toch met Janice van Gastel?
Vertel, hoe is het met je? Wat doe je nu voor werk/studie, waar woon je? Getrouwd, kinderen, etc?
Ik woon nog altijd in het mooie Breda. Ik werk als HR Adviseur bij een technisch reinigingsbedrijf en ik heb daarnaast nog een eenmanszaakje op het gebied van grafisch ontwerp (logo’s en huisstijlen). Mijn vrije tijd besteed ik vooral met mijn gezin (mijn vriend Ming en mijn vierjarige dochter Senna). Daarnaast ben ik ook met poolbiljart bezig. Komend jaar speel ik in twee teams en ik probeer ook tijd vrij te maken om te trainen. Eigenlijk ben ik oorspronkelijk ooit begonnen met poolen en pas van daaruit later overgestapt op het snooker. Ik ben dus eigenlijk weer terug bij mijn basis.
Op een regenachtige zondagmiddag in Amersfoort zie ik een stralende Venetia Jacobs aan komen lopen, samen met haar 2 zoontjes: Joey (8) en Jazz (5). Venetia is haar snookercarrière begonnen in haar geboorteland Zuid-Afrika, waarna ze deze in Nederland heeft voortgezet. Sinds de geboorte van de kinderen is ze gestopt. Hoogste tijd dus voor de vraag: Hoe is het toch met Venetia Jacobs?
Venetia is op 19-jarige leeftijd begonnen met snookeren. Haar toenmalige partner liet haar kennismaken met pool en snooker. Die laatste sport was liefde op het eerste gezicht. Ze studeerde aan de Universiteit van Pretoria en in haar vrije uurtjes speelde ze snooker. Binnen een paar maanden was ze nationaal kampioene van Zuid-Afrika. →
Wie kent die gezellige club in Veenendaal niet? Vooral bekend geworden door de Veenendaal Open, welke tot 2010 een prominente plek op de kalender van de KNBB innam. Ook heeft Stefan Mazrocis (meervoudig Nederlands Kampioen) hier een tijdje zijn thuisbasis gehad. Maar zeker ook heeft Brand met een aantal competitieteams meegedraaid in de landelijke competitie, met als hoogste plek zelfs de eredivisie, al was dat wel in het seizoen dat de DBSA ook actief was met zijn eigen competitie. Maar inmiddels is het wat stil geworden rond deze vereniging. Hoogste tijd dus voor de vraag: Hoe is het toch met Snookervereniging Brand?
Snookerclub Brand (c) Google
Op een warme vrijdagavond kom ik de zaak binnen. Op het eerste gezicht is er weinig veranderd, maar dan valt het nieuwe gezicht achter de bar op. Gijs van Hattum verwelkomt ons vriendelijk en herkent mijn stem al van de telefonische reservering. Van Hattum blijkt sinds 1 maart van dit jaar de zaak te hebben overgenomen.
Als ik terugdenk aan Karan Chand aan de snookertafel, dan zie ik een trotse man staan: altijd het hoofd rechtop en de borst voor uit. Op het IBSF WK in 2004 in Veldhoven viel mij op dat Karan Chand nooit zijn keu los liet tijdens de wedstrijd, ook al kreeg hij een century tegen. Toen ik hem toentertijd daar naar vroeg vertelde hij dat dit tweeledig was. Ten eerste een signaal naar de tegenstander dat hij continu klaar staat om het over te nemen, ten tweede om zichzelf scherp te houden. Hij kreeg niet voor niets de bijnaam: “The Lion King”. Begin 2000 is Chand gestopt met snookeren en ben ik hem uit het oog verloren. Hoogste tijd dus voor de vraag: Hoe is het toch met Karan Chand?
Vertel, hoe is het met je? Wat doe je tegenwoordig?
Ik woon in Badhoevedorp en breng mijn vrije tijd vooral door met mijn vriendin. Ons liefdesverhaal leest als een Bollywoodfilm: we hebben elkaar jaren geleden leren kennen op Schiphol, waar we toen allebei werkten. We hadden al een tijdje een oogje op elkaar en zij had iemand anders gevraagd mij een briefje te geven. Helaas heb ik dat briefje nooit gekregen. Hierdoor heb ik toen niet geweten heeft, dat zij mij zo leuk vond. We hebben allebei ons leven opgepakt, beide zijn we getrouwd. Een tijd later raakten we op Schiphol weer aan de praat, ze bleek toen, net als ik, gescheiden te zijn. Van het één kwam het ander, inmiddels zijn we alweer twee jaar samen.
Als je de erelijst van het Nederlands Kampioenschap snooker langsloopt, is de naam van Wilfred Dijkstra prominent aanwezig. In 1997 komt hij voor het laatst op de lijst voor, dat jaar is Dijkstra gestopt met snookeren. Na een carriere van ruim 12 jaar, 5 NK finales, en één NK-titel gaat Dijkstra wat anders doen. Maar wat? Hoogste tijd voor de vraag: Hoe is het toch met Wilfred Dijkstra?
Waarom ben je gestopt met snookeren?
Ik ben eigenlijk vooral gestopt vanwege de financiën. Ik was nog jong en onbevangen toen ik stopte. Ik had de plus- en minpunten van een winnaar. Maar dat betekent ook: als iets niet lukt, dan stop ik ook acuut. Ik heb 12 jaar gespeeld, in de hoop er een broodwinning uit te halen. De eerste tijd lukte dat ook. Maar op den duur legden we het af tegen jongens als Mark Williams en Ronnie O’Sullivan. We moesten steeds verder reizen om prijzengeld te verdienen.
De motivatie en de prikkel om door te gaan nam af en daarbij liep de snookersport terug. Ik kom zelf uit Breda, daar woon ik nu nog. Alleen in Breda had je in mijn tijd al vier snookerclubs. Straks is er hier nog maar één. De grote impact van vroeger is weg. Als we als spelers de krachten hadden gebundeld hadden we misschien verder kunnen komen. We zaten vaak allemaal op onze eigen eilandjes. Er was nog weinig begeleiding en coaching.
Eigenlijk heeft het snooker het Barney-effect nodig. We hebben een topper gemist die de weg vrij kon maken, een kartrekker. Ik ben jong vader geworden op mijn 20e. Ik was 23 jaar toen de tweede kwam. Ik was kostwinnaar en kon het met snooker het gezinsinkomen niet meer verdienen.
Toch is het een prachtige tijd geweest. Ik heb de hele wereld mogen zien, ben overal geweest. Ik heb in die periode heel veel geleerd, ik heb er veel van opgestoken. Sommige medespelers werden bijna familie van je. Ik heb er zeker geen spijt van. De mooie herinneringen neem ik mee.
Eén van de meest bekende gezichten in het snooker nààst de tafel in de jaren ’90-’00 was toch wel Rob van Jaarsveld. Als referee, opleider en hoofdscheidsrechter heeft hij menig toernooi naar een goed einde gebracht. Na de samensmelting van de DBSA en de KNBB verdween hij uit beeld. Hoogste tijd dus voor de vraag: Hoe is het toch met Rob van Jaarsveld?
Vertel, hoe is het met je? Wat doe je nu voor werk, waar woon je? Kinderen, kleinkinderen, etc?
Wel, naar omstandigheden (later hierover meer) gaat het prima. Ik heb een enorm druk leven, ja, ook zonder Snooker… Ik ben inmiddels alweer 24 jaar gelukkig getrouwd met Lubje, bij iedereen in de Snookerwereld destijds bekend (zij deed veel wedstrijdleiding, assistentie bij toernooien en mijn “maatje” bij al die toernooien).
We wonen nog steeds in het mooie en rustige Milheeze, op de Peelrand in het grensgebied tussen Noord-Brabant en Limburg. We hebben drie kinderen (allemaal buiten de deur kunnen schoppen), waarvan twee getrouwd en één samenwonend. Alle drie met kinderen (volgorde: 4-2-2, vijf meiden en drie jongens), dus mijn familie is flink gegroeid de laatste jaren. En dat is een behoorlijk grote en zeer belangrijke factor in mijn drukke bestaan!
Rob van Jaarsveld
Ik heb een goede baan; ik ben sinds 4 jaar internationaal (ja, ik kon het niet laten) systeembeheerder bij een multinational (Marel Stork, we maken machines voor de voedingsindustrie, werkzaam in 47 landen wereldwijd). Voorheen 7 jaar buitendienst in de IT, en toen was het al moeilijk combineren met mijn snookerplanning. Ik reed uiteindelijk zo’n 100.000 km per jaar voor mijn werk en daarnaast nog 20.000 voor Snooker. Dat werd erg veel op den duur, maar goed, daar was het een hobby voor. Daarvoor, zoals de meesten oudgedienden wel weten, was ik beroepsmilitair bij de Koninklijke Luchtmacht, wat wellicht mijn neiging tot het geven van leiding en organiseren verklaart!
Hoe kijk je terug op je carrière binnen de snookerwereld? Wat is je mooiste herinnering? Maar ook: wat mis je niet? →
