Eén van de meest bekende gezichten in het snooker nààst de tafel in de jaren ’90-’00 was toch wel Rob van Jaarsveld. Als referee, opleider en hoofdscheidsrechter heeft hij menig toernooi naar een goed einde gebracht. Na de samensmelting van de DBSA en de KNBB verdween hij uit beeld. Hoogste tijd dus voor de vraag: Hoe is het toch met Rob van Jaarsveld?
Vertel, hoe is het met je? Wat doe je nu voor werk, waar woon je? Kinderen, kleinkinderen, etc?
Wel, naar omstandigheden (later hierover meer) gaat het prima. Ik heb een enorm druk leven, ja, ook zonder Snooker… Ik ben inmiddels alweer 24 jaar gelukkig getrouwd met Lubje, bij iedereen in de Snookerwereld destijds bekend (zij deed veel wedstrijdleiding, assistentie bij toernooien en mijn “maatje” bij al die toernooien).
We wonen nog steeds in het mooie en rustige Milheeze, op de Peelrand in het grensgebied tussen Noord-Brabant en Limburg. We hebben drie kinderen (allemaal buiten de deur kunnen schoppen), waarvan twee getrouwd en één samenwonend. Alle drie met kinderen (volgorde: 4-2-2, vijf meiden en drie jongens), dus mijn familie is flink gegroeid de laatste jaren. En dat is een behoorlijk grote en zeer belangrijke factor in mijn drukke bestaan!
Rob van Jaarsveld
Ik heb een goede baan; ik ben sinds 4 jaar internationaal (ja, ik kon het niet laten) systeembeheerder bij een multinational (Marel Stork, we maken machines voor de voedingsindustrie, werkzaam in 47 landen wereldwijd). Voorheen 7 jaar buitendienst in de IT, en toen was het al moeilijk combineren met mijn snookerplanning. Ik reed uiteindelijk zo’n 100.000 km per jaar voor mijn werk en daarnaast nog 20.000 voor Snooker. Dat werd erg veel op den duur, maar goed, daar was het een hobby voor. Daarvoor, zoals de meesten oudgedienden wel weten, was ik beroepsmilitair bij de Koninklijke Luchtmacht, wat wellicht mijn neiging tot het geven van leiding en organiseren verklaart!
Hoe kijk je terug op je carrière binnen de snookerwereld? Wat is je mooiste herinnering? Maar ook: wat mis je niet?
Ik ben in 1994 begonnen met Snooker als recreatief speler bij Snookertown in Helmond, samen met Arne (onze jongste, was zijn idee!). Leuk spelletje; intern wat training gehad van Tommy Kuijpers en zo de competitie ingerold. Na een goed jaar werd er een spelregelavond georganiseerd in Snookercentrum Helmond; we kregen bezoek van “The Eye of the Tiger”, Jan Hofman die onze interesse dusdanig wist te prikkelen dat we kort daarop in de refereecursus in Nieuwegein terecht kwamen. Al snel bleken zowel Arne als ik over het juiste talent te beschikken; na het 3e klas examen ging het allemaal behoorlijk rap met de referee carrière.
Doorstromen naar International Referee 2e klasse en gelijk een EK mee organiseren (Enschede 1999, eerst zou Paul Swanenburg daar Head Referee worden, maar die haakte om persoonlijke redenen op het laatste moment af, zodat deze eer mij toekwam). Zonder enige kennis van dit soort toernooien van mijn kant hebben we toch een prachtig toernooi neergezet, dus vanaf dat moment was mijn keuze al bepaald: organiseren en regelen. Om mijn kennelijk aanwezige capaciteiten op het kennisvlak nog meer bloot te leggen ben ik ook referee cursussen en opleidingen gaan geven; dit houd je scherp en het was bijzonder bevredigend om je “eigen jongens” aan tafel te zien presteren. Tevens vond ik het een uitdaging om het hele regelboekje uit mijn hoofd te kennen, inclusief paragraaf- en paginanummer 
…. Met als resultaat een complete vertaling in het Nederlands.
Na een aantal grotere binnen- en buitenlandse toernooien als referee te hebben bezocht werd het tijd om weer wat verder door te stromen; in 2003 mijn examen 1st class gedaan tijdens het WK in Jiangmen, China, ter voorbereiding op het door ons te organiseren WK in De Koningshof, Veldhoven in 2004. Een van de allermooiste toernooien die ik mee mocht organiseren, van A tot Z. Een megaklus, met zo’n 30 referees uit allerlei landen, wedstrijdleiders, vrijwilligers, etc. Iets meer dan 1000 poulewedstrijden uitdokteren, tafelbezetting, juiste spelers op de juiste tafel op het juiste moment met de juiste referee…. (pffff). Gelukkig was (en ben) ik nogal handig met Excel, dus een bijna waterdicht programma gemaakt om dit allemaal te kunnen behappen. En ja, er zat maar 1 keer een dubbele boeking in. Geweldige ervaring, intens, slopend, maar bijzonder bevredigend. En natuurlijk een uitstekend team, nagenoeg dezelfde mensen als tijdens het eerdergenoemde EK in Enschede.
Voortvloeiend uit al deze ervaringen en gegeven opleidingen werd uiteindelijk mijn carrière bekroond met de titel “International Referee Examiner”, hetgeen mij in staat stelde ook internationale collega’s op te leiden en examens af te nemen.
Dat is dan ook direct wat ik het meest mis: Al die mensen die je kende, zowel uit binnen- als buitenland. Grote toernooien, maar ook huistoernooien (bijv. in ons “thuishonk” Jumbo in Warmond), allerlei rankings, Eurotours, etc. Zoveel mensen, zoveel verhalen en nu nog slechts herinneringen. En gewoon de sfeer, niet te beschrijven voor iemand die niet in dat wereldje thuis is. Ik heb daar 12 jaar van mogen genieten, een lange en onvergetelijke tijd.
Daar tegenover staat het bondsgedoe; de Bobo’s, de politieke spelletjes, de manipulaties op alle niveaus in zowel binnen- als buitenland. Dat is hetgeen ik absoluut niet mis; sterker nog, deze zaken hebben mij ertoe gebracht deze mooie sport de rug toe te keren als actief deelnemer (vooral de laatste twee jaar van mijn “Snooker carrière” waren wat minder prettig i.v.m. organisatorische perikelen; ik doel daarbij op de afsplitsing van Sectie Snooker van de KNBB naar de DBSA).
Ik zal daar verder niet op ingaan; ik houd het liever bij alle mooie momenten en alle mensen die ik nu nog steeds regelmatig spreek en tegenkom.
Rob van Jaarsveld
Speel of referee je zelf nog?
Helaas is de Snookerwereld voor mij passé. Hierboven staat de hoofdreden, maar ook door een lichamelijke handicap (beschadigde zenuwen in mijn rug door een mislukte hernia operatie, met als een van de gevolgen een half verlamd onderbeen, beter bekend als een “klapvoet”). Hierdoor was het voor mij niet langer mogelijk om met of zonder keu deze sport te kunnen beoefenen. Dus nee, geen activiteiten meer op Snookergebied (helaas).
Beoefen je nog andere sporten? Ben je “overgestapt” naar een andere sport, of een andere hobby?
Om diezelfde reden doe ik niet meer aan actieve sportactiviteiten, gewoon omdat mijn lijf dat niet echt meer kan waarderen. Ik geniet nu veel van de kleinkinderen; we rijden behoorlijk wat kilometers in mijn BMW cabriolet (nieuwe hobby) om ze zoveel mogelijk te zien, natuurlijk zover mijn werk het toelaat.
Verder is mijn werk mijn grootste tijdvulling; naast het werk is er nog steeds de noodzaak te blijven studeren, want de wereld staat niet stil. Maar ook dat hoort er bij. En ja, het is fijn om wat vaker thuis te zijn; de afgelopen 4 jaar waren een verademing. Ik ben van plan mijn oude hobby weer op te pakken zodra ik weer wat tijd heb, namelijk vissen. Lekker aan de waterkant zitten en je hoofd leegmaken, geen druk, gewoon genieten. Maar dat duurt nog wel even ben ik bang…
Wat zou je weer over de streep halen om te gaan reffen?
Nou, gezien bovenstaande zal het slecht gaan. Ik heb ook gewoon geen tijd meer over; mijn weekenden zijn (als ik al niet hoef te werken) redelijk heilig geworden. Daaraan merk je ook dat je wat ouder word; ik voel zelf dat ik meer rust nodig heb om de batterij weer op te laden (in de weekenden dus). Ik denk dus niet dat ik het nog kan opbrengen om me weer in dat wereldje te storten, hoewel de positieve dingen wel verleidelijk zijn (En Lubje zou het ook helemaal niet erg vinden, maar dat terzijde). Maar ga er maar van uit dat mijn aanwezigheid zich zal beperken tot de Facebook contacten, af en toe wat wedstrijden op TV bekijken en zo.
Fijn te horen dat het je goed gaat Rob! En hopelijk zien we je weer een keertje live bij een toernooi of andere gelegenheid!
Lees ook:Steve Davis stopt met snooker
Lees ook:Hoe is het toch met Janice van Gastel?
Lees ook:Poll: hoeveel uur per week snooker jij?
Lees ook:Hoe is het toch met Wilfred Dijkstra?
Lees ook:“Snookerprofs zijn lui”, zegt Barry Hearn