Twee vinkjes – gastblog van Martijn Adam

Ik moest heel diep graven in mijn geheugen en mailbox om de belofte van Martijn Adam te achterhalen, maar toen begon het weer te dagen. Hij had mij ooit nog een gastblog beloofd. Nu ken ik Martijn als iemand die zijn woord nakomt, ik moest er nu alleen eventjes op wachten. Maar, het was de moeite meer dan waard, lees maar mee:

Twee Vinkjes

Elk jaar trap ik er weer in. Twee vinkjes op het virtuele formulier. “Weet je het zeker?” Jaja, natuurlijk, het is het NK. Na verzenden ben ik blij dat ik er weer bij ben de komende editie.

Geen idee waar die blijheid vandaan zou moeten komen. Over het algemeen presteer ik op het NK als een natte krant met een heel hard teruglopend abonneebestand. De deukjes in de boter zijn op één hand te tellen, terwijl er boeken vol te schrijven te zijn over het omgaan met snookerdepressies in het voorjaar. Daar komt nog eens bij dat ik de gave heb om heel goed achteraf te kunnen plannen maar dat het vooraf agenderen van activiteiten nooit een prominente plaats op mijn cv heeft kunnen verwerven. Steevast kom ik in conflict met verjaardagen, jazz festivals en andere al lang geplande en toegezegde bezigheden.

Maar goed, vinkje gezet, dus de wekker op deze zaterdag keurig op kwart over zeven. Kwart over zeven! Een tijd die in mijn dagelijks bestaan als geboren nachtuil alleen op de klokken komt als ik een paar afleveringen te veel van die ene serie heb zitten kijken. Sinds ik de kinderen hun eigen boterhammen heb leren smeren laat ik het ochtendgloren met veel genoegen stilletjes aan mij voorbijgaan. Vandaag stap ik echter al om acht uur in de auto om vanaf mijn onderduikadres Remco te gaan ophalen in Breda. Een flinke stapel vezelrijke, energievolle, fruitige ontbijtrepen en flesje glaszuiver mineraalwater binnen handbereik.

Onderweg bespreken we, in willekeurige volgorde, dat ik te veel betaald heb voor mijn benzine, de koetjes, de samenstelling van het team volgend seizoen, de vakantieplannen, de blonde dame die ons keurig links inhaalt, de kalfjes, de vakantieplannen, de twaalf met gillende sirenes racende politieauto’s aan de overkant, het WK snooker, de ontwikkelingen binnen de respectievelijke families en natuurlijk traditiegetrouw ons avontuur “zo blij met de parkeerplaats recht voor de deur in Utrecht terwijl het NK in Hilversum werd gespeeld” van een paar jaar geleden.

Om vijf voor tien bestel ik koffie bij de altijd gastvrije Flo in Warmond en om half elf blijkt dat we in een poultje van drie zitten en de eerste ronde vrij zijn. De eerste tekenen van de depressie dienen zich aan. Vier uur sturen voor maximaal zes frames snookeren. Langer in de auto dan aan de snookertafel dus. Benzinekosten, consumpties, broodjes en inschrijfgeld delen door het aantal speelminuten en wij zouden steen en been klagen over deze exorbitante snookertarieven bij onze plaatselijke ballenverhuurder. Zeker ook omdat je bij het koppeltoernooi maar de helft van de tijd aan tafel mag staan. Laten we daarbij niet vergeten dat ik zelf nooit uit eigen beweging midden in de nacht op zou staan om een potje te gaan keuen.

Maar goed, vinkje gezet, dus we gaan er het beste van maken. De duidelijke woorden van MC Paul Swanenburg over zijn onbegrip betreffende het niet aanhebben van de juiste kledij op deze kwalificatie dag klinken me nog helder in de oren als ik mijn tegenstander de hand schud voor onze eerste partij. Deze serieuze erg jonge man, een jaar of elf/twaalf/dertien schat ik, is de kompaan van Kevin Chan en begroet ons in spijkerbroek en op gympen. Ik vind het al lang leuk dat hij mee wil doen dus ik maak er geen punt van dat hij met Kevin speelt. De wedstrijd is kort en wij mogen na twee frames de felicitaties in ontvangst nemen. In de volgende partij wachten de gebroeders Oost op ons, maar eerst mogen we nog even chillen.

 Dat doen wij samen met Joris Maas. Die man heeft altijd veel te vertellen en tussendoor troggelt hij nog even op briljante wijze mij één van mijn dierbare vezelrijke, energievolle en fruitige ontbijtrepen af. Geboren ondernemer die man. Kan nog best een aardig potje snookeren ook. Richard van Leeuwen komt langs en Remco en ik horen hem tegen Joris zeggen: “Wil je hem zien? Niet schrikken, hij is lang hoor”. Discreet draaien wij ons om om de heren even hun privacy te gunnen. Wij, stadse jongens uit het Brabantse, kennen onze pappenheimers wel en oordelen nooit snel. Uiteraard zijn wij toch ook maar gewoon mensen en als we onze nieuwsgierigheid niet langer kunnen bedwingen zien wij dat de keu van Richard inderdaad erg lang is.

De tweede wedstrijd werd ook een twee-nulletje. Er moet wel bij vermeld worden dat wij in één frame de Lotto, de Bingo en de Staatsloterij hadden gewonnen, maar dat hadden we wel verdiend. Vonden wij. Morgen om tien uur melden. Wat een ellende. Na complimenten over de tafels, zeuren over de rekening, handen schudden en het meekrijgen van de opmerking van de dag, was het tijd om onderweg naar huis twee uur lang te klagen over de te weinig gespeelde frames, de rode stoplichten, de te lange reistijd en de te vroege meldtijd. De tijd vloog voorbij, heerlijk. De opmerking van de dag kwam overigens van ons eigen teamlid Bjorn. Hij ontwaarde een collega-eredivisiespeler en zei spontaan: “Heeey …… jij ook hier? Is de Efteling dicht vandaag?’

De volgende ochtend om elf uur hadden we kansloos met drie nul verloren van het duo Berkhout/Bruins. Zij veel te goed en wij veel te slecht. Vier uur sturen voor één bakkie koffie en een hoogste break van twaalf. Van Remco. Maar goed, twee vinkjes gezet. Op naar de senioren. Meldtijd half zes. Misschien dat Annet dan wel een foto van mijn aangezicht durft te maken ipv alleen de achterkant afgelopen zondag na twee keer midden in de nacht opstaan. Gisteren nog even de keu ter hand genomen om te proberen “het slechte gevoel” er uit te spelen. Helaas kon ik de topprestatie van Remco van zondag niet evenaren. Ach, een slechte generale is een goede finale. Beetje jammer alleen dat ik al ruim 25 jaar ervaring heb met slechte generales en nog steeds in afwachting ben van die ene goede finale.

Tot zaterdag.

Vezelrijk, energievol en fruitig.

Lees ook:Hoe is het toch met Wilfred Dijkstra?
Lees ook:Hoe is het toch met Janice van Gastel?
Lees ook:De nieuwe toekomst van snooker.blog.nl
Lees ook:Verhuizing!
Lees ook:Uitzendschema 28-10-14